بیماری دیابت بر اثر تنبلی و اختلال غده لوزالمعده به وجود می آید. زیرا انسولین هورمون مهم در ذخیره و سوخت و متابولیسم قندهای بدن به مقدار لازم تولید نمی شود. بنابراین بدن نمی تواند از مواد قندی استفاده لازم را ببرد و مازاد آن را از راه ادرار دفع می کند. به همین علت، ادرار بیماران دیابتی شیرین است. در این باره آقایان (اسمدلی و بک) اعتقاد دارند که بیماری دیابت نتیجه ی سفت بودن و التهاب ده لوزالمعده است که در نتیجه ی مصرف زیاد مواد قندی مصنوعی و نشاسته و روغن های مایع پارافینی و نمک به وجود می آید.
همچنین کمبود گلوکز را یکی از مهمترین نشانه های بیماری دیابت دانسته اند. گلوکز در کبد ذخیره می شود و مهم ترین منبع انرژی بدن به حساب می آید. گلوکز همان قند انگور است. بیمار دیابتی در استفاده مواد قندی ناتوان است. همچنین بدن بیمار دیابتی در سوزاندن روغن های بدن ناتوان شده که در نتیجه، اسیدهای ستونی Aceton در بدن بیمار زیاد می شود.
مصرف انسولین بیمار را به حالت تعادل بر می گرداند، مواد قندی را به گلیکوژن تبدیل می کند و در جذب قند انگور به بافت ها کمک می کند، زیرا انسولین برای درمان دیابت یک حلقه ی اتصال است نه وسیله ای برای درمان دیابت. استفاده از آن کاری بسیار دشوار است زیرا باید در جدول زمانی خاص و به اندازه های متناسب با نوع غذا و گلوکز به بدن تزریق شود. بنابراین هر دارویی که از دهان وارد بدن و جایگزین انسولین می شود، بسیار ارزشمند است. تحمل رژیم های غذایی که بیماران دیابتی را از خوردن مواد قندی تا آخر عمر منع می کند، بسیار دشوار و طاقت فرساست.
اگر بیمار دیابتی بتواند با مصرف عسل طبیعی، گلوکز را بدست آورد و انرژی مورد نیاز بدن را تامین کند، بسیار با ارزش خواهد بود. در این مورد شواهدی وجود دارد که تاثیر مثبت عسل را به اثبات می رساند. میزان تاثیر عسل و شکر معمولی (به علت ساختار شیمیایی) بر بیماران دیابتی بسیار متفاوت است. شکر معمولی در بدن به گلیکوژن تبدیل می گردد، اما عسل از دو نوع قند انگور و قند میوه ساخته شده است. بین قند انگور و قند میوه تفاوت بسیار است که این دو قند، درصد بالایی از قندهای اصلی عسل را تشکلیل می دهند. ( این دو قند تقریبا حدود 70 درصد مجموع قندهای عسل را تشکیل می دهند.)
در این زمینه، منکوفسکی آزمایش هایی را روی سگ ها انجام داده است. او با در اوردن لوزالمعده این حیوانات ثابت کرد که کبد انها نمی تواند گلوکز را از گلیکوژن تولید کند، ولی می تواند آن را از قند میوه بدست آورد. همچنین ( کریچ) ثابت کرده که تزریق قند میوه به ورید بیماران دیابتی درصد قند در خون را بالا نمی برد، مگر به مقدار ناچیز و اگر بتواند، آن را در کبد ذخیره می کند. سایجی ثابت کرده تولید قند میوه در ارگانیسم بدن ( سوختن + تولید گلیکوژن) آسان تر است حتی اگر فرد، مبتلا به بیماری دیابت باشد.
تجارب زیادی که آموس و روت بفزنر و دیگران انجام داده اند این بوده که تحمل قند میوه و متابولیسم آن در ارگانیسم بیماران دیابتی در جدول رژیم های غذایی خود به خوردن عسل طبیعی توصیه فراوان می کند.
(کخ و بوم گارتن) تاکیید می کنند: « تزریق قند میوه در ورید سیاهرگی درصد قندخون را بالا نمی برد مگر به مقدار ناچیز و در مقایسه با تزریق گلوکز در ورید قند میوه، مقدار قند خون را زیاد بالا نمی برد و نیز اگر محلول های عسلی به ورید تزریق شود درصد قندخون نیز پایین می آید.
آزمایشاتی را که دانشمندانی مانند کیلیان و توبیاش از دانشگاه فرانکفورت انجام دادند در قالب این سوال مطرح بود که آیا بیماران دیابتی می توانند عسل را به عنوان جایگزین شکر مصرف کنند؟ در این آزمایشات، مقدار مساوی از عسل و قند انگور به افراد سالم و بیماران دیابتی داده شد. این آزمایش نشان داد که قندخون در حین مصرف قند انگور بالاتر و در مدتی طولانی تر تاثیرگذارتراست تا اینکه عسل بخورند. هم چنین این آزمایش ثابت کرده است که اختلاف قند خون، اختلافی آشکار و روشن است. علاوه بر اینکه آزمایش از خطا به دور بوده است، جای هیچ گونه بحث و مناقشه ای را باقی نمی گذارد. بیماران دیابتی که روزانه به طور متعارف مقداری از قندخون خود را از راه ادرار دفع می کنند، با مصرف عسل این مقدار قند هیچ وقت افزایش پیدا نمی کند. این دو دانشمند هچنین ثابت کردند که اگر بیماران دیابتی روزانه 20 گرم عسل صبح، و 20 گرم بعدازظهر بخورند هیچ تغییری در انسولین آنها دیده نخواهد شد و یا تاثیری بر سطح قندخون آنها نخواهد داشت. این دو دانشمند تاکید کردند، عسل بهاری وتابستانی که از شهد گل ها تهیه شده است برای بیماران دیابتی بسیار مفید و عالی است.
استراوس و روزنفیلد تاکیید دارند که قند میوه و سایر مواد قندی که از تجزیه قند میوه به دست می آیند مانند دکسترین و ملیتوز (دو ملکول قند میوه + یک ملکول قند انگور) بیماران دیابتی می توانند بیشتر از گلوکز، آن را تحمل کنند، نیز همان تاثیر مثبت را نزد انها دارد. منکوفسکی هنگام آزمایش بر روی سگ ها به این نتیجه رسیده است که عسل اثری مثبت و بسیار مفید در درمان اسیدی شدن و سمیت خون (Acentonemia) دارد،زیرا اسیدی شدن و سمیت خون برای بیماری دیابت بسیار خطرناک است، اما فون نوردن دانشمند مشهور در سال 1898 میلادی در کتاب خود می گوید: « برای درمان بیماری دیابت از قند میوه استفده شود.» زیرا این قند برای هیپوگلیسمی و بی هوشی و اغمای ناشی از آن بسیار بازدارنده است.
شاید قدیمی ترین درمان به وسیله ی عسل به نام پرشک روسی، داویدوف در سال 1915 ثبت شده است، او می گوید: « عسل طبیعی برای بیماران دیابتی ضروری است، علاوه بر اینکه ماده ای شیرین و خوشمزه است، اگر به رژیم غذای آنها اضافه شود بهتر می تواند نیازهای قندی آنها را برآورده کند تا اینکه به موادغذایی زیانمند روی آورند». تحقیقات ثابت کرده اند که عسل مانع سمی شدن در اثر ستونی شدن در اثر اجسام ستونی در خون و کاهش میزان قند در ادرار مبتلایان به دیابت است یعنی درصد قند انگور را در ادرار بیماران قندی پایین می آورد.
پروفسور واتیو مطالعاتی درباره تاثیر عسل بر سیر بیماری کودکانی که به دیابت مبتلا بودند، انجام داده است. در این مطالعات، تاثیر عسل برای او ثابت شده به طوری که هر گونه بحث و نقدی را در این مورد نمی پذیرفت. او توانست 36 کودک مبتلا به دیابت را درمان کند. روش او به این صورت بود که روزانه قبل از هر وعده غذایی سه قاشق چایخوری عسل را به آنها می داد.
در آمریکا دکتر مریک از ایالت اوهایو و گوس از منطقه Middel perry با موفقیت شان در درمان بیماری دیابت به وسیله ی عسل شهرت یافتند. پروفسور جیورجی (کاشف ویتامین G) مقاله ای درباره استفاده از Succinicic acid دردرمان بیماران دیابتی منتشر کرده است. این نکته بیانگر این است که وی علاوه بر اسیدهای آلی مانند، اسید گلوکونیک، اسید مالیک، اسیدلاکتیک، اسید فرمیک، اسید سیتریک، اسید بوتریک، اسید فسفریک، اسید پروگلوتامیک، اسید اکسالیک به همراه اسید سوکسینیک در درمان بیماری دیابت، اشاره ای به نقش اسیدهای موجود در عسل برای درمان دیابت دارد. به نظر می رسد که اسیدها از سمی شدن خون در اثر تشکیل مواد ستون در خون جلوگیری می کند.
طبق دستاوردهای نوین علمی به دست آمده؛ عسل حاوی ماده ای است که در تعادل انسولین بدن بسیار تاثیرگذار است. قند عسل، قند میوه (فروکتوز) است در این باره، (ایوریش) بیماران دیابتی را به خوردن عسل به ویژه عسل ویتامین دار شده که در انستیتو تحقیقاتی ویتامین ها در مسکو تهیه شده، توصیه می کند. عسل اثر سودمند خود را در درمان بیماری دیابت ثابت کرده است. در این زمینه، به بیماران دیابتی توصیه می شود که به دستورات دانشمندان و پزشکان معروف عمل کنند. عسل را بخورند و به شرطی که عسل بهاره یا تابستانه صددرصد طبیعی وخالص غنی شده از ویتامین های B1 و pp و ویتامین G باشد و همچنین مطمئن باشند که زنبورها از گل ها و میوه ها برای تولید عسل استفاده کرده اند (نه شکر معمولی)، زیرا ثابت شده این گونه عسل های یاد شده تاثیر بسیار خوبی در متابولیسم مواد قندی در ارگانیسم مبتلایان به دیابت دارند.
منبع : کتاب دایرة معارف عسل درمانی ایران
احمد حاجی شریفی
