زنبور عسل هنگامی که شهد گل را جمع آوری کرد آن را در درون کیسه ای مخصوص در بدن خود به نام کیسه ی عسلی ذخیره می نماید و پس از آن که حجم آن به 40 میلی گرم رسید به کندو مراجعت می نماید و آن را در اختیار زنبور دیگری که در کندو باشد قرار می دهد و آن زنبور مقداری از آب شهد را جذب نموده و همچنین مقداری دیاستاز (دیاستاز جزء عوامل تخمیرکننده می باشد و موجب رسوب کردن عسل می گردد) به آن اضافه می نماید و پس از آن، شهد را در اختیار زنبور دیگری قرار داده و او نیز همان کار را انجام می دهد و همین طور این روند ادامه دارد تا شهد گل غلیظ شود و به مقدار کافی دیاستاز به آن اضافه شود سپس آخرین زنبور این شهد را که به عسل تبدیل گردیده درون سلولی که از موم ساخته شده می ریزد و روی آن را با ورقه ای نازک از موم می بندد.
باید توجه داشت عسل هیچ گاه به آن اندازه که ما تصور می کنیم غلیظ نمی شود و غلظت عسل علاوه بر تغلیظ توسط زنبورها به نوع گل و رطوبت منطقه ایی که زنبور در آن قرار دارد نیز بستگی دارد برای مثال زنبورهایی که در مناطق مرطوب شمال کشور به جمع آوری عسل مشغول هستند، هیچ گاه نمی توانند عسلی به غلظت مناطق کوهستانی به وجود آورند و هم چنین عسلی که از «گل مرکبات» به دست می آید با توجه به رقیق بودن بسیار بالای شهد آن نمی تواند مانند عسل گل آویشن غلیظ باشد، عسل دارای رنگ های مختلفی از زرد روشن تا قهوه ای تیره می باشد و این تنوع رنگ بستگی به نوع شهدی دارد که زنبور از آن استفاده می نماید و بر خلاف تصور عامه، رنگ عسل بستگی به سن زنبور ندارد و این اشتباه است که تصور کنیم که زنبورهای مسن فقط مبادرت به جمع آوری عسل می نمایند و زنبورهای جوان فقط در حال مراقبت از نوزادان، ساختن موم، غلیظ کردن شهد و کارهای دیگر در داخل کندو می باشند.
منبع : کتاب سیاه دانه و عسل/ دکتر محمد دریایی
