عسل ماده ای است ملین و کمک دهنده به هضم غذا ها که مصرف اندک ولی دایمی آن برای فعالیت طبیعی دستگاه گوارش توصیه شده است .عسل با داشتن آهن و منگنز بالا به عمل هضم غذا کمک می کند و از ترشح اسید اضافی ممانعت می کند (زیرا خود اسیدی است )عسل با سایر خواصی که دارد ،به طور غیرمستقیم باعث تنظیم ترشح شیره ی معده می شود . در واقع اثر التیامی عسل روی زخم های معده به علت ایجاد آرامش عصبی در فرد مصرف کننده موثر است زیر بیشتر زخم های معده و اثنی عشر منشا عصبی دارند .خواص لینت دهندگی (نرم کنندگی) و ضد میکروبی عسل باعث تقویت و تسهیل عمل دفع و لینت (نرمی)مزاج می شود و با عفونت مبارزه می کند . مصرف عسل در حالت ناشتا و به خصوص به صورت محلول در آب برای بهبود زخم های معده و روده توصیه می شود .
برگرفته از کتاب داروهای اساسی در طب اسلامی
دکتر حسین خیراندیش
