کمتر شکی وجود دارد حاکی از این که اپیدمی چاقی بزرگسالان ریشه در عاداتی دارد که در سنین پایین تر ایجاد گردیده است . مصرف عسل و حذف شکر و قند مایع مستلزم دگرگونی قطعی عادات غذایی است .احتمالا نکته مهمتر نیاز به آموزش نسلی است که شدیدا نیاز به چنین تغییری دارد . هرگاه ممکن باشد باید برنامه آموزش آثار مثبت عسل را هر چه زودتر آغاز کرد .
علاوه بر این می دانیم ،که مصرف عسل نقشی در بالا بردن سطوح قند خون ندارد و یا منجر به آزاد شدن انسولین نمی گردد. در مقایسه با شکر یا قند مایع ،این اختلاف چشمگیر است . عواملی که باعث افزایش خطر مقاومت به انسولین می شود ، پیش ساز بیماری قند و گروهی از بیماریهای سوخت و سازی ، در دوران جوانی آغاز می گردد. عقل سلیم چنین حکم می کند که مصرف عسل در دوران کودکی همراه با کاهش شدید قند مایع و سوکروز به بهبود وضعیت تندرستی این گروه سنی کمک شایانی می نماید .
هیچ گونه زیانی در جایگزینی شکر یا قند مایع با عسل وجود ندارد ! منافع این کار ممکن است هنگفت باشد ، در صورتی که این برنامه در مدارس دولتی با چنین استراتژی به کار بسته شود ،کاری انقلابی خواهد بود .
